Van domineesvrouw tot ondernemer

Terwijl ik deze titel opschrijf ben ik me ervan bewust dat het de suggestie zou kunnen wekken dat ik eerst domineesvrouw was en daarna ondernemer werd.

Maar dat is een typisch voorbeeld van appels met peren vergelijken : domineesvrouw ben je als je partner dominee is. Het is dus geen beroep, meer een sociale status. Ook al is ondernemerschap ook geen beroep, het geeft wel aan dat ik werk als ondernemer…..Waarom ik toch voor deze titel gekozen heb en niet voor : ‘domineesvrouw en ondernemer’ komt doordat ik ondernemer werd omdàt ik domineesvrouw was. Niet dat ik dit van tevoren zo had uitgedacht natuurlijk. Maar het houdt wel degelijk verband met elkaar. Ik zal het uitleggen.

Toen ik op mijn 21^e met mijn man trouwde was hij binnenhuisarchitect en werkte ik in een stoffenwinkel. Toen bleek dat ik in die functie geen ontwikkelingsmogelijkheden had, was het een bewuste keuze om jong kinderen te krijgen. Ik bedacht me, ‘dan eerst kinderen en later carrière maken’. Ik werd zwanger, verruilde mijn werk in de stoffenwinkel met een thuiswerkbaantje voor een boetiek, waar ik de meest bijzondere kledingstukken maakte en wat voor mij als autodidact een goede vervolgopleiding patroontekenen was.

In die periode startte mijn man met zijn studie theologie, waar hij veel voldoening in vond. En ik ontwikkelde met een stel peuters om mij heen, mijn ondernemersvaardigheden door me te oriënteren op het starten van een eigen bruidsatelier dat (Chez moi zou moeten gaan heten). Ook al heb ik in die periode diverse bruidsjaponnen gemaakt, het bruidsatelier is altijd prematuur gebleven. Want opeens kreeg ik last van faal angst, dit kreeg zo’n grip op mij dat ik besloot het hele idee van het bruidsatelier aan de kant zetten. Achteraf bekeken denk ik dat ik gewoon wat te jong was, om mijn angst onder ogen te zien!

Ik ging me oriënteren op ander werk wat uiteindelijk resulteerde in een baan als jongerenwerker waar ik ruim 4 jaar heb gewerkt.

En toen was mijn man klaar met zijn studie, werd hij dominee in een dorpje in Noordoost Groningen en verhuisden we met ons gezin met 4 kinderen met de 5^e op komst naar het hoge noorden.

En opeens was ik domineesvrouw. En in het hoge noorden ben je dan ‘mevrouw’, de vrouw van domie. En dat was even wennen. Want de overstap van jongerenwerker tussen de jongelui tot ‘de vrouw van’ waar in zo’n klein dorp veel mensen naar op kijken, vond ik wel heel lastig. Dat past niet zo bij mij…

Maar het werk in de kerk vond ik reuze interessant en ik ontdekte bij mij de neiging om me dan ook overal mee te bemoeien. En dat was niet goed. Niet alleen voor ons huwelijk, maar ook voor de functie van mijn man. Want hij had tenslotte er jaren voor gestudeerd, en de wijsheid hiervoor. En ik, zo durf ik dat inmiddels zeker wel te zeggen, heb dat niet!

Ik moest dus leren afstand te nemen. Maar hoe? Aanvankelijk had ik eigenlijk nog wel een flinke studie willen gaan doen als we in de pastorie zouden komen. Maar al snel bleek dat ons inkomen niet toereikend was voor een gezin van 5 kinderen met daarbij nog eens extra studiekosten (het leven-lang-leren-krediet bestond toen nog niet). Dus hoe moeilijk ik dat ook te verteren vond, die optie was er niet. Het zou verstandiger zijn mijn tijd te benutten met iets wat nog wat extra’s binnen zou brengen….

Aangezien buitenshuis gaan werken met onze gezinssituatie niet echt handig was (bovendien was ik nog niet in het bezit van een rijbewijs!) kroop ik, soms een beetje knarsetandend, maar weer achter de naaimachine. Ik reageerde op allerlei marktplaats oproepjes waar mensen bepaalde kledingstukken (meestal verkleedkleding) zochten, waarvan ik dacht ‘dat kan ik wel maken’. Zo maakte ik o.a. een smurfenpak, dat wil zeggen : een smurfenmuts en smurfenvoeten. Net korte tijd voordat de smurfenpoppetjes zo populair werden. Toen regende de bestellingen werkelijk binnen! Honderden heb ik er gemaakt, tot vervelends toe. Ik zeg nu wel eens gekscherend : ‘door de smurfen is mijn atelier van de grond gekomen! Al vrij snel, om niet alles steeds weer opnieuw uit te leggen maakte ik de website www.kunjedatmaken.nl (Deze website, ook al is hij wat gedateerd, bestaat nog steeds en wordt doorgelinkt naar de site van mijn atelier.)

In diezelfde periode werd ik benaderd door een mevrouw die trouwjurken verkocht met de vraag of ik voor haar aanpassingen voor bruidskleding kon doen. Dit was een leuke uitbreiding van mijn werk, omdat ik in mijn opleiding tot coupeuse al ervaring had opgedaan in het aanpassen voor bruidsmode. Bovendien hadden we in onze monumentale pastorie (hoogstwaarschijnlijk de grootste van Nederland!) ruimschoot plek om bruidjes af te kunnen passen.

En omdat ik van het begin af aan mijn atelier als serieus bedrijf wilde ontwikkelen, schreef ik me in bij de KvK onder de naam Moi Mi. (Over deze naam zal ik binnenkort nog eens een blog schrijven…) En zo runde ik als domineesvrouw een startend bedrijf waar ook daadwerkelijk inkomsten binnenkwamen. En van lieverlee vond ik er ook mijn voldoening in.

En toen er na ruim 4 jaar in Oostwold gewoond te hebben, de vraag vanuit de gemeente Kloosterhaar/Sibculo kwam of mijn man daar dominee wilde worden, stond mijn wereld op zijn kop. Net toen onze jongste naar de basisschool ging en ik dus wat meer vrijheid kreeg….. Maar ook al zag ik het aanvankelijk helemaal niet zitten, gaandeweg de contacten ervaarde ik de leiding van God in dit proces, en toen ook de praktische dingen op zijn plek vielen, ging ik overstag…

Mijn bedrijf kon ik meeverhuizen en ik had aan huis toch nog wel een beetje ruimte om mijn werk voort te zetten. En ook al is zo’n verhuizing met je bedrijf een groot risico, het werk liep niet terug. Integendeel ik had het drukker dan ooit, want nieuwe bruidszaken zochten contact met mij of ik ook voor hen het bruidscoupeusewerk wilde gaan doen.

Ook dit heb ik steeds als een zegen van boven ervaren op heel veel momenten!

Toch realiseerde ik me de eerste tijd in Kloosterhaar, dat als ik nog wilde veranderen van werk, dat nu wèl kon. Inmiddels had ik wel mijn rijbewijs en bovendien had ik nu mijn eigen inkomsten, waarmee ik een studie zou kunnen betalen. En ik heb hier de eerste jaren in Kloosterhaar wel serieus over nagedacht. Want ik miste het sociale element in mijn werk. Maar aan de andere kant : het atelier draaide heel goed in deze omgeving, aan werk geen gebrek!

En in mijn zoektocht naar hoe ik mijn leven verder in wilde vullen, kwamen er mensen en situaties op mijn pad die mijn gedachten een bepaalde richting op stuurden…
Hierover leest u in het blog wat binnenkort hierop volgt…

En nu ik dit verhaal zo teruglees, realiseer ik me, dat ook al lijkt de situatie je tegen te zitten het de kunst is toch op zoek te gaan naar je kansen…..!